Cud za cudem?

Na poprzednim nocnym dyżurze pojawiła się ta pierwsza moja szalona lekarka. Woła mnie do siebie i pyta:" No i Ewcia, jak tam"? Mówię, że niby wszystko ok, tylko mam taką ostrożną i wyważoną lekarkę, że skuła mnie trochę na darmo i ewidentnie widać, że się boi kolejnych i potrzebuje pomocy.

Ta do mnie: "Ewa, ty przestań! Masz prawo wyznaczyć palcem lekarza, który Ci to zrobi i jeżeli tylko chcesz to juto wezmę Cię z Marleną w obroty jak za pierwszym razem. Ile mamy CI tego ściągnąć? 2 litry, 3? Nie ma problemu:) Jutro zrobimy usg, zobaczymy co tam się dzieje i działamy, ok?" Pożegnałam się, bo już miałam problemy z ustaniem i poszłam  pełna dobrej myśli.

Rano okazało się, że naszą salę znów ona przejęła, a moja ostrożna i wyważona Pani dr zeszła z powrotem na kardiologię.. Nieźle. Trochę idzie tu przez to wszystko oszaleć, ale jest to chyba ogólnie bardzo pozytywna wiadomość w tym chaosie.

W miarę wcześnie zrobiono mi to usg. Lekarz jednostajnie powtarzał " kłuć na ślepo, tyle tego jest".
Zdziwił się mocno że wchłonął się niemal całkowicie płyn z otrzewnej. Zaraz zawołano mnie do zabiegowego na ściąganie płynu. Ostukano mnie z każdej strony, osłuchano i okazało się, że płuca są czyste!
Momentalnie obie szalone lekarki wysłały mnie na rentgen, który to potwierdził - żadnego płynu! No istne cuda, których nie ogarniam. Ale skoro tak, to jutro będę cisnąć na obchodzie jak to możliwe.
Dzisiaj ostatni dzień antybiotyków, będę pod obserwacją czy bez nich gorączka się utrzymuje. No ale te sterydy. Jest ich jeszcze trochę i ciut. Ogólnie sama nie wiem jak to jest. Niby wszystko idzie w dobrą stronę, wszystko się poprawia ale nie czuję się na tyle w pełni sił, by wybrać się do domu.
Męczy mnie niemal każda czynność. Fakt, to nie jest to samo co na początku, już bez porównania. Tłumaczę sobie, że jestem tak otępiała taką ilością antybiotyków i sterydów podaną w tak krótkim czasie. Oby to było to. Jutro o wszystko przepytam. Mam nadzieję.

A dzisiaj wpada na wieczorny obchód lekarka od nakłwania i wypytuje o Kasię. Akurat ją widziała na korytarzu jak robiła za szalony samochód... Pyta, czy daję jej słodycze, czy jestem surową pod tym kątem matką i tego typu rzeczy. Mówię, że ja bardzo się staram, ale gorzej, bo Kasia większość czasu spędza z matulą, a ta jej niczego nie żałuje. Wytępiła ode mnie, że tak raz na trzy dni to jej coś dam słodkiego i ona za chwile przychodzi do mnie z bombonierką dla Kasi! Kurcze, trochę chyba nie w tą stronę.Z drugiej strony przepychać się nie będziemy, no ale dziwne zwyczaje i zrobiło mi się jakoś nieswojo...

No dobra, siedzę tak sobie pod tym tlenem, lekarka kazała go sobie nie żałować póki jest ( to ta wyważona) ale chyba łyknę zaraz magiczną tabletkę na sen ciut wcześniej i będę próbowała jakoś zasnąć. Obym na weekend wyszła, bo nie wyobrażam sobie kolejnej lekcji pokazowej z cyklu " zakładanie igły do vascu portu". Właściwie to w CO wymieniali mi ją co jakieś cztery dni, ale w jakiejś instrukcji z pdf dobrzy ludzie piszą, że odpowiednio pielęgnowana igła może siedzieć w ciele do siedmiu dni. Już teraz przypominam im za każdym razem o płukaniu - choć heparyny boją się jak diabeł święconej wody i odciąganiu krwi.
Może nie uszkodzą.

Dobrej nocki i dziękuję za wszystkie dobre myśli i modlitwy kierowane w moją stronę. Pozdrawiam!