Może tak zmiana klimatu?

Nie napisałam, że w środę po wyjściu ze szpitala trafiłam już prosto do tego wyremontowanego przez męża  mieszkanka :). Michałowi sporo pomógł taki nasz dobry kumpel, który po godzinach swojej pracy zarywał noce i pokazywał co i jak no i też dużo pracy włożył w ten remont. Bez niego nie dalibyśmy rady. Zeszło się z tym co prawda trzy miechy, ale zważywszy na fakt, że to wszystko było robione od 18ej  wzwyż (przez Michała, bo kumpel przychodził po 20ej...) to chyba takiej tragedii nie ma. Zwłaszcza, że to był pierwszy remont Michała.


No ale żeby nie było za sielsko i różowo, to powiem tylko, że póki co mieszkamy jak Rumuni   - wśród kartonów, worków na śmieci wypchanych ciuchami, sprzętu, którego nie wiadomo gdzie szukać. Michał w przeciwieństwie do mnie ma całkiem dobrą orientację w usytuowaniu różnych gadżetów, ja zdaję się na jego łaskę.
Ogólnie zamieszkaliśmy tu bez żadnego sprzętu i oboje zdecydowaliśmy, że najważniejsza to jest lodówka i prysznic. Póki co, za cokolwiek się nie bierzemy, zawsze coś jest nie tak. Najpierw ta nieszczęsna żółta farba w samochodzie, potem lodówka z lekkim wgniotem, umywalka do łazienki trafiła nam się wyjątkowo atrakcyjna bo od razu ze zlewem,  w wyjątkowo podejrzanej cenie i wyjątkowo atrakcyjna.  Ta ostatnia długo przeciekała i długo z tym nie można było nic zrobić a dziś w łazience z matulą zastałyśmy mały basen. Póki co sąsiad z dołu jeszcze do nas nie zawitał, ale jego często nie ma.

No i na koniec została krótka opowieść o prysznicu. Pojechaliśmy za nim w sobotę do Łomży. Pierwszy sklep, pierwszy prysznic - bingo. Bierzemy. Niestety, nie była to rozmiarówka na nasz samochód. Dzwonimy po znajomych. Przyjadą, tylko trzeba trochę poczekać. Zeszło się z tym czekaniem ponad godzinę ale ku naszej radości są. Wychodzimy z auta, chłopaki ładują co trzeba, wszystko pięknie, można jechać. O, o. I tu zaczyna się problem, bo oni mogą, a my nie. Okazuje się, że zatrzasnęłam kluczyki w samochodzie! F.uck. Jest już prawie 14ta, panowie zamykają sklep i myślą o zamknięciu bramy a my jak te dekle stoimy i nie wiemy czy się śmiać, czy płakać. Michał próbuje różnych sposobów - uszkodzenie zamka bagażnika, otworzenie siłą okna, wybicie szyby i takie tam. Ktoś nas kieruje do jakiś bud, gdzie niby można znaleźć ślusarza, ale tylko do 14ej. Niestety, po nim ani śladu, nie wiadomo czy żyje, a jak już to jest w jakimś Marianowie, którego nie wiadomo gdzie szukać. Dodatkowo u nas w mieszkaniu to pobojowisko, a kluczyk może być wszędzie. Na całe szczęście dla nas gościliśmy siostrę Michała z rodziną, którą wraz z Kasią i  matulą niemalże na sygnale ściągaliśmy od rodziny którą właśnie odwiedzali. Gosia swoją kobiecą intuicją niemalże od razu znalazła jakimś cudem kluczyk - wielkie, wielkie dzięki Ci Gosiu za to. Ja z koleżanką i prysznicem wróciłyśmy do domu a panowie grzecznie czekali na kluczyk.
Wszystko skończyło się happy endem, ale strach pomyśleć ile przygód jeszcze przed nami  - tyle sprzętu i mebli do kupienia, brrr.
Jaskrawo limonkowa kuchnia miała już stać wraz z szafą na przedpokoju od połowy października ale póki co ani widu ani słychu. Całe szczęście że mieszkamy z matulą przez ścianę, bo inaczej byłby lekki dramat.
No nic, kto powiedział, że będzie szybko, łatwo i bez przeszkód? Na razie mamy jakąś kumulację pecha, ale wierzymy, że ten nas w końcu kiedyś opuści, no bo ileż można?

A, jeszcze pochwalę się, że napisałam ostatnio pismo do NFZ-u z prośbą o przyspieszenie odpowiedzi na refundację tego leku i nie wiem, czy tym samym nie strzeliłam sobie samobója, bo skurczybyki na odpowiedź mają teraz 30 dni a w żaden sposób nie można się do nich dodzwonić pod podane telefony. Bajecznie.

Pozdrowionka!