Zmutowany cyborg.

Ze szpitala wyszłam w środę, tyle że nie byłam w stanie nic sklecić bo niemal bez przerwy mnie trzymają temperatury, a wtedy nie jestem sobą i potrzebuję pomocy. Jak rano wstaję z gorączką ciężko samej dojść do łazienki bo są poty i zawroty. Wczoraj mało sobie nie wydłubałam oczu próbując wyjąć trzęsącymi się rękami soczewki. Więc na razie wybór padł na okularsy.  Ale to drobiazg w porównaniu z problemem męczenia się po czymkolwiek.


Wspomniałam, że lekarka o mnie zapomniała. Następnego dnia był obchód, ona gdzieś się zapodziała a profesor rzucił tekst, że to o mnie tak długo debatowali, że czekam na ten lek, zapytał jak się czuję, powiedziałam swoje żale, coś tam zapisał i sobie poszli. Chwilę później przyszła ona. Była całkiem miła. Powiedziała nawet że jest jej przykro. Przysiadła, powiedziała że jest ogromna progresja, ogromna i że czekamy na lek i na wynik trepanobiopsji   szpiku. Są nowe nacieki na płucach, większy guz w klacie, nowe węzły, płyn w opłucnej.  Zapytałam kiedy mam teraz przyjechać na chemię to spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem i rzekła tylko że nie nadaję się już na chemię i takiej dla mnie nie ma. Że prawdopodobnie mam tak szpik zjechany i każda chemia powoduje agresywną reakcję nowotworu więc podanie chemii mija się z celem. Jedyne co to mam dzwonić w połowie miesiąca z zapytaniem czy są wyniki z tego szpiku i czy jest już może ten lek. Dostałam steryd encorton na temperatury i płyn w opłucnej, który na to pierwsze w ogóle nie działa. W poniedziałek wyślę Michała do NFZ-u z podaniem. W dniu wypisu byliśmy jeszcze u tego profesora. Powiedział tylko, że mam odpoczywać, nie stresować się, czekać cierpliwie na wyniki no i lek, który potrafi dać zaskakująco dobre odpowiedzi. Zapytałam czy on nie jest skuteczny w połączeniu z chemią to powiedział że nic z tych rzeczy i z powodzeniem można go podawać samodzielnie. Zapytaliśmy jeszcze czy nie zna jakiś namiarów na dobre kliniki np. w Niemczech to powiedział, że tam też mi nie będą w stanie podać żadnej chemii a jedynie ten sgn 35 i to się mija z celem.
Nie wiem sama, ale chyba zostają jakieś kliniki z medycyną alternatywną a to jednak jest ryzyko.
Dowiedziałam się też, że mój lekarz będzie miesiąc czasu na urlopie ale dopiero od 16go listopada a teraz po prostu nie ma go w pracy... Pamiętam jak go pytałam o ewentualną przerwę od chemii to tylko spojrzał na mnie i przecząco pokręcił głową. Nie wiem. Z jednej strony cieszę się, że uniknę kolejnego ciosu ciężkiego rażenia. Tak sobie myślę, że może na dobre to wyjdzie. Bo agresja wywoływała agresję a tu nagle cisza, takie zaskoczenie dla Jaszczura. Jakoś wydaje mi się, że nie będzie złego finału, że są dobre anioły które mam nad sobą, dużo modlitw, dobrzy ludzie wokół, że doczekam tego przeciwciała molekularnego. Naiwna? Mam to po mamie. Wierzę, że ta bajka się nie skończy źle.

Najlepszym Aniołem Stróżem jakiego sobie będzie można wymarzyć jest Asia, ale zrozumiałe że ten przywilej należy się w pierwszej kolejności jej synkowi.

Ja mam swojego Adama, wierzę, że o mnie nie zapomina, choć ja nawet nie mogłam zapalić lampki na jego grobie.

Tytuł posta - koleżanka z CO zadzwoniła dziś rano z masą powikłań po smerfecie i rzuciła tekst, że stajemy się powoli takimi zmutowanymi cyborgami niezdolnymi do normalnego funkcjonowania. Coś w tym jest. Ehś. Pozdrawiam Cię gorąco Aniu i wierzę że szybko wyjdziesz z tego drugiego szpitala do swojej Marysi i męża.

http://www.youtube.com/watch?v=KcO58KPH08g

Dobrej niedzieli.