Jeśli tylko chcesz.

Ostatecznie w szpitalu jestem od wczoraj. Zbierałam wenę na pisanie, zbierałam i piszę, choć wena się nie pojawiła a jedynie lekarz ze swoimi jak zwykle newsami.


Ale od początku. Jesteśmy na sali we trzy, jedno łóżko stoi wolne i nie tylko na naszej sali, więc tłoku nie ma.
Trafiła mi się teraz 11tka, która dłuższy czas pełniła rolę "męską", więc gazety tu nie uświadczysz, telewizora też nie że o czajniku nie wspomnę ;). A piszę o czajniku bo ostatnio na sali były tego całe cztery sztuki, czyli po jednym na głowę (!) a i żaden nie należał do osób aktualnie tam leżących. Ludziska, a raczej kobitki (bo z reguły tylko one są zdolne do robienia  takich rzeczy) nie zabierają tego ze sobą do domów, by się niepotrzebnie nie obciążać zbędnym balastem.
Pierwsze co to na pewniaka poszłam do "12" odwiedzić Pati. Jakież było moje zdumienie, kiedy jej tam nie ujrzałam. Leżała w tym szpitalu, na tej sali chyba ponad 5 miesięcy non stop! A tu taki widok. Okazało się, że wreszcie doczekała się kilkudniowej przepustki. Zlitowali się w końcu ku uciesze jej i jej bliskich.
Wczoraj praktycznie nie widziałam swojego lekarza. Zlecił tylko "zaocznie" podać mi dwa worki krwi, bo hemoglobina była w granicach 6. No i wieczorna standardowa już gorączka 38,7 więc załapałam się i na paracetamol w kroplówce.
Tak więc dzień pierwszy minął dosyć bezstresowo choć przetaczanie krwi nigdy dotąd mnie nie dotyczyło a jeżeli już to zwykle krwi nie było na tyle, by mi coś skapnęło. A tu taka niespodzianka. Aż dwa worki pełne świeżutkiej rubinowej krwi. Co za rozpusta! Co prawda jakiegoś przypływu byczej energii nie poczułam, ale może efekt będzie widoczny w trakcie jutrzejszego porannego "ZA-PRA-SZAM-DO-ZA-BIE-GO-WE-GO".
A dziś lekarz znalazł jednak chwilkę. Zawołał do zabiegowego na "do płaczu szczerą gadkę". Muszę przyznać, że psycholog to z niego żaden a ponoć każdy onkolog powinien po części być i nim. Szczerze to wolałabym chyba by mną potrząsnął rzucając bezlitosne "Albo się Pani teraz ogarnie, zbierze do kupy i zacznie walczyć albo za jakieś pół roku nie będziemy mieli o czym rozmawiać. Wszystko zależy od Pani, nie ode mnie". A tymczasem mój lekarz swoim przemiłym głosem wprowadzał mnie w stan rzeczy. Co drugie zdanie brzmiało "No, nie jest dobrze, muszę to Pani powiedzieć" i "będziemy próbować, prawda?". Myślę sobie, jakie próbować? Albo mnie leczy albo nie. Nie ma "próbować" (oj, chyba za dużo się ostatnio naczytałam knigów w nurcie "pozytywnego myślenia" i stąd to moje odczucie:). Mówił, że czwarta zmiana chemii w ciągu 10 miesięcy sprawia, że szanse na wyleczenie bardzo maleją. Zobrazował mi to w ten sposób, że startując z wysokiego poziomu ABVD z każdą zmianą leczenia szanse spadają o poziom niżej. A poziomów za wiele już nie ma. W sumie to nie zapytałam ile mam jeszcze ewentualnych opcji i jak na tę chwilę wygląda moje niegdyś 90%.
Dowiedziałam się też, że jednak nie leczą mnie schematem bo od momentu chemii drugiego rzutu moje leczenie jest jednak dość indywidualne. Co do przeszczepu, to jak myślałam że on ma sens wtedy gdy jest całkowita lub choć częściowa remisja. Przeszczep w przypadku progresji miałby albo bardzo krótkotrwały efekt leczniczy albo żaden. Nadal jestem na liście osób do przeszczepu ale "odroczonej". Osoby z tej listy w razie jakiegoś postępu w leczeniu trafiają z automatu na pierwsze pozycje. Chyba, że coś źle zrozumiałam.
Jeszcze było w tej rozmowie coś, co mnie teraz zastanawia a brzmiało to mniej więcej, że oczywiście dalej mnie będą leczyć, jeśli tylko chcę... Jeśli tylko chcę?! Może to miał być ten kopniak, tylko w wersji subtelnej? W sumie zawsze jest jakiś wybór, niby się o tym pamięta, ale akurat te słowa w tym momencie zabrzmiały nieco zastanawiająco. No to się pozastanawiam.
A tak w ogóle to wczoraj pojawiłam się tu z zamiarem zamiany słowa "chemia" na "skuteczny lek". I bardzo sobie życzyłam, by dotarło to do mojej podświadomości. Tyle że dziś, po tej rozmowie chemia dalej jest chemią a ja wciąż realistką. No, chyba że do jutra zdołam się jakoś zresetować. Dobrej nocy ;)