W odpowiedzi.

A wczoraj w kościele zdarzyła mi się kolejna zabawno - kłopotliwa sytuacja ale tym razem bez udziału Katarzyny...

Jest kazanie. Na moje szczęście się okazało długie. Nagle czuję jak mi coś cieknie między nogami. A pech chciał że  postanowiłam wyjątkowo tego dnia założyć jasne spodnie. Zerkam dyskretnie w dół, czy to nie jakieś urojenie. Niestety. Spora mokra plama w tym miejscu w najlepsze się rozprzestrzeniała. Mój Boże, pierwsze o czym wtedy pomyślałam - wczorajsza lewatywa! Nie no, tak bez zapowiedzi w najmniej odpowiednim miejscu się oczyszczam? Znów? Trzeźwo oceniam sytuację. Plama duża, mokra, bez żadnego zabarwienia. Szybko okazało się, że torebka którą trzymałam na nogach była cała mokra i to było źródłem... Kasia ma już mocno zużyty kubek niekapek. Średnio szczelny ale w użyciu. Przechylona w torebce woda znalazła swoje ujście... Wietrzyłam się jak mogłam tylko dyskretnie ale do Komunii się udało ;). Bywa i tak.

A jutro miałam jechać na onkologię. Nie ma miejsca. Ale dobrze mi jakoś na tym wolnym było i wściekłość tak jak Michała mnie nie ogarnia. Nie jutro to pojutrze. Nie pojutrze to... Dzień w prezencie. Szkoda tylko, że akurat dzisiaj Kasia wstała zasmarkana i zakichana. Kicha mi prosto w twarz a na efekty nie trzeba było długo czekać. Kicham i trzęsę się z zimna i ja. Termometr złowieszczo pika i czerwienieje. Inna sprawa, że dzisiejszy dzień wydał mi się najodpowiedniejszy na mycie okien. Niby zabezpieczyłam się jak mogłam. Słońce przygrzewało do południa. Kasię na ten czas oddelegowałam do babci.  W połowie mycia na tę wiadomość Michał wynegocjował ze mną mycie okien tylko od środka... A teraz "zajadam się" czosnkiem i dziwnymi miksturami. Trochę lepiej. Ale cholernie zimno... I ciepło na przemian.  Mam czas do chemii.

A wczoraj od "ziarnicznej znajomej z onkologii" dostałam telefon. Jak zwykle z ważnymi informacjami za które jej za każdym razem jestem wdzięczna i z wiadomością o śmierci dziewczyny z którą kiedyś leżałam na sali. Agnieszka z Łodzi. Nie pamiętam niestety szczegółów jej choroby bo tyle poznałam "przypadków" że prawie wszystkie mi się mieszają. Wiem tylko że też chorowała na ziarnicę. Trafiła do Warszawy po tym jak lekarze w Łodzi nie dawali jej już żadnych opcji na leczenie. W Warszawie jej dali. Okazało się, że na krótko. A leczyła się w Łodzi na to gówno ponad dwa lata. Ja miałam wtedy końcówkę aferez i Aga wtedy trafiła do CO po raz pierwszy. Rodzice przywieźli ją w ogólnie kiepskim stanie. Woda w płucach, jakieś niewyjaśnione puchnięcie ręki która ciągle bolała, wiecznie niska hemoglobina. Pamiętam też, że miała mieć kilka nieprzyjemnych zabiegów jednego dnia. Założenie portu, biopsja szpiku, ściągnięcie wody z płuc. I podobnie jak Aga byłam przerażona widząc jej młodą lekarkę swoją drogą bardzo zaangażowaną w jej leczenie. Miała jej robić biopsję szpiku. Ja chyba bym uciekła, ona dzielnie się oddała w jej jeszcze mało doświadczone ręce.  To było 6go sierpnia. Zmarła teraz na dniach, lat dwadzieścia parę. Nawet się pytałyśmy o wiek, ale nie pamiętam dokładnie.
Kurde. Niby człowiek na niektóre trudniejsze doświadczenia innych powinien zatykać uszy i pamiętać, że każdy przechodzi to inaczej. Nie dołować się. Ale to tak jak wczoraj rozmawiałyśmy z Anią. Nie da się, bo to nas dotyczy. Pacjenci 6go piętra z reguły się znają choćby w widzenia. To jest stale ten sam krąg osób. Od czasu do czasu on topnieje, bo jednak ludzie też zdrowieją od czasu do czasu się powiększa i przyjmuje "nowych członków klubu chłoniaków". Trudno zamknąć oczy i uszy na innych. Trudno w momencie na taką wiadomość się nie zdołować i nie utracić na chwilę sensu wiary w to całe leczenie. Jakoś mi ciężko. Mam przed oczami smutek jej rodziców i jej zmęczenie tą chorobą. Cholernie przykre...

A co do poprzedniego postu i licznych jak na mojego bloga komentarzy. Dziękuję Wam wszystkim. Zwolennikom i przeciwnikom metod niekonwencjonalnych. Każdy komentarz przestudiowałam, dodatkowo sprawdziłam. Każdy ma jakąś wartość. Każdy chce dobrze, tyle że na swój sposób.
Powiem krótko. Wszystko w umiarze. Pisząc o lewatywach nie miałam zamiaru się im poddawać kilka razy na dobę, ani nawet raz na dobę. Na pewno nie po chemiach, nie na "chwilę przed". Ale bezpiecznie, na kilka dni przed przez jakieś dwa dni. Pamiętam o uzupełnieniu flory w odpowiednie bakterie po takim zabiegu. Naprawdę, nikt mi nie powie, że to zobaczyłam w wyniku tego zabiegu ma jakąś dla mnie wartość. Syf, mnóstwo syfu zawalającego jelita. Co do wypłukiwania chemii czyli "lekarstwa". Nie wierzę, że po takim czasie od podania zalegające jej resztki w jelitach pełnią jakąś leczniczą funkcję. Może to głupie co napiszę ale lekarze zalecają po chemii dużo pić, żeby" się wypłukać".  No chyba że ma to inne funkcje a ja się nie dopytałam i żyję z taką wiedzą. Wiedza Tombaka jakoś mi odpowiada i bardziej mnie niekiedy przekonuje od wiedzy lekarzy, którzy po prostu dla bezpieczeństwa bardziej swojego wszystko negują.
A co do ziół. Nie będę ich jednak piła ale przechwycić od taty jakoś muszę, by miał poczucie, że stara się pomóc. Wiem, że to głupie by żył z taką świadomością ale nie mogę zaufać zielarzowi, który mając całą moją historię choroby, wszystkie papiery mówi, że nic mi nie jest i nic nie będzie a w dodatku nie bardzo rozumie, na co mnie leczą, czy na chłoniaka czy ziarnicę (taka wstępna diagnoza była w pierwszym wypisie z lokalnego szpitala ale kolejne papiery wraz z wynikiem histopat. miały czarno na białym napisaną aktualną chorobę). Jak się wyleczę to nie będę taka ostrożna i pewnie sama o jakiegoś zielarza osobiście zahaczę. Z ciekawości.

Coś mi mówi, że ten kawałek leciał już u mnie, ale już dawno go nie słyszałam, a dzisiaj jakoś mnie napadło. To dla chętnych.