Jest cudnie.

Wczoraj niedziela. Maksymalnie przeciągam chwilę opuszczenia ogrzanej pościeli. A jesienna rzeczywistość w blokach przed sezonem grzewczym mi nie sprzyja. Chyba nikomu. Brrr. Godzina czasu do wyjścia do kościoła. Otwieram puszkę sardynek. Kasia pod nogami. I tylko słyszę przeciągłe "ooo mamma, ooo mama"! 
Patrzę na dziecko. Sfrustrowane pokazuje na głowę. Coś jej spływa po włosach. Zerkam na do połowy opróżnioną puszkę sardynek. Nawet nie zarejestrowałam kiedy zawartość się dyskretnie przechyliła i zmieniła lokalizację. W pośpiechu szoruję połówkę głowy Kasi mydłem i mozolnie próbuję spłukać wodą. Ale w tym momencie limit cierpliwości mojego dziecka się kończy. Cóż, myślę sobie. Jest zimno to  w kościele czapki nie zdejmie.  O ja naiwna. Msza się jeszcze nie zaczęła a tu słyszymy grzeczne "Czy mogę zdjąć czapkę"?. Krótkie spojrzenie po sobie i ta nadzieja w oczach, że może nie jest tak źle. Niestety. Patrzyliśmy zatrwożeni na niczego nie świadome  radosne dziecko i coraz bardziej "buraczyliśmy". Sardynkowy olej zdawał się jeszcze spływać z jej włosów podczas gdy druga połówka głowy była całkiem okazała. Bywa i tak, pomyślałam z nadzieją, że może nie ja jedna otwierałam dzisiaj nad głową dziecka sardynki. Chyba niestety ;) A Kasia jak na złość biegała w tę i z powrotem przykuwając podwójną uwagę.
Pod koniec mszy która nieco się przeciągnęła zaczęły bić dzwony. Ksiądz czyta ogłoszenia a Kasia : "Mama, tata, biją dzwony. Już trzeba iść. Mama tata biją dzwony". I po chwili słychać jej całkiem donośne w tej kościelnej ciszy "Panie Janie, Panie Janie, pora wstać, pora wstać..." Oj/lej.  Ehś:)

A dzisiaj telefoniczna konsultacja z moim "medycznym guru". Z onkologiem. Powiedział jedynie, że wizyty w CO nie jest w stanie przyspieszyć a i to by niewiele dało natomiast mam się skontaktować z jakimś lekarzem a najchętniej to mam się przyjąć do siebie do szpitala na kardiologię bo on nie wie, czy taka ilość płynu w osierdziu nadaje się do ewakuacji czy nie. W ogóle był jakiś smutny. Nie przypisuję sobie że to na wiadomość o progresji mojego draństwa bo pewnie jedynie dobijał go fakt, że dziś poniedziałek, weekend minął tak szybko i znów pacjenci, problemy, szpitalna rzeczywistość... A była zaledwie 10ta rano...
Skierowanie dostałam. Wieczorem pojechaliśmy na izbę przyjęć a tam usłyszałam, że moje serce ma dobre tempo, nie zwalnia, ekg świetne a 1,4 cm płynu to żadna ilość a już na pewno nie do ewakuacji. No dobrze. Ja tam się cieszę. Źle mi było z myślą, że tę noc spędzę w szpitalu. Jutro rano mam się pojawić na kardiologi to zrobią echo serca by ocenić, czy ta ilość się zmniejsza czy zwiększa. Myślę, że to pierwsze. Bo i wieczornych temperatur nie mam. I pieszo pokonuję coraz to większe dystanse z coraz to mniejszymi przerwami. I puls był dzisiaj nieco ponad 90.

No i ta pogoda:) Jest cudnie, prawda?