Jeszcze jeden i jeszcze raz...

Za mną czwarty i ostatni dzień aferez. Starczy tej rozrywki. Nie popisałam się zbytnio i nikt mi nie bił brawa. Ale i tak jestem z siebie dumna.


Najgorsze jest to, że człowiek nie ma żadnego wpływu na ilość zebranych komórek.Nikt nie wie od czego to zależy ani jak poprawić niechlubne wyniki.
Na jeden kilogram masy ciała potrzeba ok. 2 mln komórek do przeszczepu szpiku. Przed aferezami ważyłam całe 44kg czyli jak łatwo wyliczyć potrzeba mi było ok. 88 mln komórek, przy czym ilość ta i tak nie zadowala lekarzy. Optymalnie jest zebrać ilość wystarczającą na min. dwa przeszczepy, tak na wszelki wypadek i na ... niepewną przyszłość osoby którą dotknął nowotwór.
U mnie zaczęło się dość opornie. Pierwszego dnia zebrałam ok. 38 mln z małym haczykiem. Fajerwerków nie odpalono a po minie pielęgniarki wiedziałam, że wynik ten nie był powodem do dumy. Drugiego dnia było tego jeszcze mniej, bo 15mln z haczykiem, co mnie jakoś zupełnie dobiło. Tego dnia przeszłam delikatny kryzys, co pewnie miało wpływ na zbiórkę trzeciego dnia - całe 7 mln z haczykiem. Tego dnia dołączyła do mnie koleżanka - a jej wynik 138 mln po pierwszym dniu mnie rozwalił. Dziś rano, przed czwartym dniu zbiórki przyszedł lekarz i powiedział, że w takim wypadku wchodzi w grę operacyjne pobranie komórek na które zapisze mnie jakoś we wrześniu. Na taką nowinę nie mogłam jakoś opanować łez. Niby takie NIC - operacja łączy się z zaledwie trzydniowym pobytem w szpitalu, robiona w pełnym znieczuleniu, przy okazji pewnie ominełaby mnie mało przyjemna trepanobiopsja (a może się mylę). A jednak wymiękłam. Po takiej nowinie już ciężko było się podnieść i zmobilizować do tej ostatniej zbiórki. Lekarz stwierdził, że piąta już nie wchodzi w grę, bo patrząc na wyniki powinien już dać mi spokój po drugim dniu... Tak dla ciekawości rekordzista (ale ważący ok. 120 kg) zbierał komórki przez 6 dni... Ale uzbierał.
Łatwo się domyśleć, że dzisiejsza zbiórka - "teraz albo nigdy" nie była łatwa. Na siłę próbowałam zagłębić się w lekturze brukowców czy lecących właśnie na Polsacie przestarzałych serialach. Koleżanka też zbierała, tyle, że na drugi przeszczep. Ona uzbierała dzisiaj 113 mln (!), niemal łącznie blisko na trzy przeszczepy.Ja? 25mln z hakiem!!! Hurra, dokładnie tyle, że zusammen do kupy z tymi wszystkimi "haczykami" wyszło tego dokładnie ...88 mln :) Obejdzie się bez operacji. Możecie nazwać to fartem, ja nazywam cudem. Moja teoria to taka, że zostałam poddana próbie. Bóg sobie ze mną pogrywał do ostatniej chwili sprawdzając moją wiarę. A ja głupia już zwątpiłam i dałam za wygraną. Niepotrzebnie. Po raz kolejny dał pomocną dłoń w sytuacji "na krawędzi". Dał tyle ile dokładnie potrzebowałam. Ni mniej ni więcej. I jestem przekonana, że wystarczy mi jeden przeszczep by z tego wyjść i że to nie wróci. Teraz już Mu wierzę.I mam nadzieję, że nigdy nie zwątpię.

A tak zbaczając z "aferezowego tematu". Mam taki mały apel do dawców krwi bądź osób, które mogą być dawcami a jeszcze nie są. Zróbcie to, bo krwi naprawdę potrzeba a jest jej niewiele. Wczoraj np. poziom hemoglobiny nie był najwyższych lotów bo nawet nie przekroczył 7. Do tego doszła miesiączka, jakiś pewnie niewielki ubytek na skutek aferez i innych szpitalnych zabiegów. Lekarz wystawił zlecenie na krew ale ta mimo że mam najpopularniejszą grupę 0Rh+ była tylko dostępna w sytuacji zagrożenia życia i to chyba w oszałamiającej ilości - jednej jednostce (!). Nie wiem, czy na cały szpital, czy na cały oddział, choć mam nadzieję, że to drugie. Na taką sytuację składa się zapewne kilka kwestii- po pierwsze to wakacje (choć jeszcze ich nie miałam okazji poczuć okazuje się, że już niedługo się kończą), dwa - "sezon motocyklistów" którzy tej krwi teraz potrzebują najwięcej (smutne ale prawdziwe), trzy - dawców nie przybywa (niestety) a wręcz szpitale odnoszą wrażenie, że ubywa. Tak więc, jeżeli z tego miejsca mogę Was o coś prosić, to właśnie o taki gest. Nie tyle dla siebie co dla bardziej tej krwi potrzebujących, a tych w takich i nie tylko takich miejscach nie brakuje.

A dzisiaj zaczęłam zostawiać za sobą dywan z włosów. Zanurzam rękę we włosy i wyciągam ich pełne garści. Już usłyszałam, że widać "placki".  Michał twierdzi, że może to właśnie jest to - że chyba wreszcie chemia zaczęła działać. No bo niemal wszyscy chodzą tu w chustkach, a ja śmiem jeszcze we własnej, skromnej bo skromnej ale fryzurze. Niech tam. Niech lecą, sypią się, niech je wyciągam garściami, byleby działało . Dodam, że jestem świadoma, że ilość włosów na głowie nie przesądza o działaniu chemii i nie daje na to żadnej gwarancji, ale oboje traktujemy to jako taki "symbol" od którego może zacznie się dziać teraz coś dobrego. Tym bardziej że nowy nadobojczykowy "przyjaciel" ginie z każdym dniem :)

A jutro do domu! Po trzech długich tygodniach pobytu doczekałam się. Te trzy tygodnie nie są już istotne, bo co ma powiedzieć dziewczyna, która siedzi tu cztery miesiące a w domu czeka na nią malutkie dziecko? A końca nie wiedać. I wiele innych osób o podobnym przebiegu leczenia powiązanego ciągiem z półrocznym leżeniem tutaj?

Jutro długo będę ściskać Kasię. Jeszcze mocniej docenię życie, zwłaszcza "życie na wolności". Mimo, że teraz to będzie tylko 10 dni to cieszę się nimi niezmiernie i ich bardzo wyczekuję. Pa!