Rytuały.

A dzisiaj do domu:). I tak o 4 dni za długo, więc starczy;). Drugi ICE już nie był dla mnie tak łaskawy jak pierwszy, a i nazwa nieco przewrotna, bo zamiast chłodzić, to ... grzało w banię:)


Tym razem doszły jakieś mocniejsze zawroty głowy, gorączka no i nieszczęsne wymioty a i wyspałam się chyba też już za wszystkie czasy, choć ciągle mi mało :/ Ale mam nadzieję, że teraz już będzie tylko lepiej.
Tym razem trafiła mi się w miarę spokojna pompa. Dzielnie dozowała jeden cytostatyk 24h ku niezadowoleniu sąsiadki z łóżka obok. Raz w nocy przyłapałam ją nawet na próbach odłączenia mnie od tego osprzętu - bezskutecznie, bo jedno moje oko czuwało:). Za chwilę legalnie zadzwoniła po pielęgniarkę z prośbą "by coś z tym zrobić". Kompletnie nie rozumiem. Zwłaszcza,że pompa była cichutka,z nową baterią. Ciekawa jestem jej reakcji jakby mi się trafiła taka co kiedyś, bez przerwy wyjąca i alarmująca cały oddział nie wiadomo o jakim nieszczęściu...

Tutaj przychodzę do szpitala i od progu "wbijam się" w tutejsze rytuały, jakich niemało. Jednym z nich jest wykrzykiwanie "nosowym" głosem o 7.15 przez pielęgniarkę sławnego "ZA-PRA-SZAM DO ZA-BIE-GO WE-GO!!!". Spróbujcie to wykrzyknąć na tyle głośno ile macie sił i do tego przy zatkanym nosie. Muszę to kiedyś nagrać i wrzucić na telefon jako dźwięk nadchodzącego sms-a:).
Podczas mojego poprzedniego pobytu w tym zabiegowym podczas takiej rannej nasiadówy - a cały gabinet był zajęty przez nas, pacjentów z obnażonymi żyłami tudzież rurkami od portów. Naraz jednej z pacjentek w tym pełnym skupieniu oczekiwaniu wyszedł całkiem zgrabny odgłos przypominający donośne pryknięcie, choć równie dobrze mógł być to odgłos pustego żołądka i pewnie tak było. No więc siedzimy w tej zabiegówce gdzie tylko możemy, ściśnięci, z myślami czy nie będzie problemu z żyłami i czy pójdzie sprawnie, skupieni i nagle ten odgłos ... Każdy oczy w sufit, nieco zmieszany a tymczasem jeden z pacjentów, pan Marian ku uciesze wszystkich na cały regulator rzecze : "Gdyby nie ten dech, to by człowiek zdechł!". Przez chwilę jeszcze delikatna konsternacja a potem salwa niepohamowanego śmiechu:). Grunt to umiejętność rozładowania każdej choćby niezręcznej sytuacji:)

A tak a propos pobierania krwi, to nie pamiętam, żebym przy tym zabiegu kiedyś zapłakała. A ostatnio mi się to zdarzyło. Tyle, że nie na oddziale - tu pielęgniarki są w tym naprawdę dobre i nie można im nic zarzucić. Te na dole z kolei też mają przecież spory "przemiał" więc są w tym mocno wprawione, ale mimo wszystko coś nie poszło. Kobieta z takim impetem próbowała się wkręcić w moją biedną niby żyłę, że mimo woli łzy z bólu pociekły. Może trafiła w jakiegoś zrosta i stąd ten ból, może za głęboko manewrowała na prawo i lewo igłą. Nie wiem, nie patrzyłam. Nie lubię takich widoków. Samo odczuwanie tego było dla mnie aż nadto przykre. Ja ze strachu już nie dam sobie skłuć lewej ręki a i twarz pielęgniarki też sobie zapamiętam :). Tak na przyszłość i na wszelki wypadek :).

Jednym z rytuałów którego nie lubię a który jest moim udziałem jest DZM - czyli oddawanie moczu do dzbanka celem późniejszego zważenia go. Robi się tak przez dobę. Jeszcze z początku, gdy dzban prawie pusty to w miarę łatwo jest nim operować między nogami. Przy zapełnianiu się go już bywają z tym chocki klocki o których nie będę się rozpisywać.
Tak sobie myślę, że nie ma chyba tutaj takiego rytuału na który bym czekała. Są chyba tylko takie którym trzeba się poddać, bezdyskusyjnie i bezszelestnie. W końcu szpital to nie hotel ze SPA gdzie głównym zadaniem personelu jest relaks i odprężenie klienta. To miejsce gdzie na uwadze ma leżeć dążenie do jak najszybszego wyzdrowienia pacjenta.

I przy dobrej współpracy personelu z pacjentem nawet czasami to niektórym wychodzi...