Podpadziocha.

No właśnie. Boję się, że moja w swoboda w samodzielnym wstrzykiwaniu sobie zastrzyków się skończyła. A przynajmniej u Helgi...


Aj bo dzisiaj niemal każdą wolną chwilę spędzałam sobie na świeżym powietrzu z gazetą i książką w ręce kierując oczywiście łeb do słońca. No, może z tym łbem to kombinowałam jak go tu jednak utrzymać w cieniu, ale dążyłam usilnie by choć kawałek nóg chociaż odrobinę sobie tego lata tak całkiem "przyokazyjnie" opalić. Mój powrót nie umknął uwadze Helgi. Krzyknęła za mną, żeby przynieść jej te strzykawki co to zostawiła na łóżku co też posłusznie uczyniłam (przepłukanie wkłucia). Przy okazji dała mi wykład na temat dłuższego opuszczania sali, że powinnam powiedzieć, zapytać... Ok, w sumie chyba muszę jej przyznać rację. Potem znów za jakiś czas przechwyciła mnie w korytarzu i zawołała na neupogen. Zapytałam, czy mogę sama. Wyjęła zastrzyk prosto z lodówki (efekt mało przyjemny dla brzucha) i kazała wyrzucić potem strzykawkę do żółtego pojemnika. Trochę go sobie zagrzałam, zaaplikowałam i zrobiłam jak mi kazała. TYle,że za godzinę przyszła zapytać co zrobiłam z pudełkiem. POwiedziałam, że wyrzuciłam wraz ze strzykawką do żółtego pojemnika, jak kazała. Podobno bąknęła wcześniej, że pudełko ma wrócić do niej, co przyznam, że umknęło mojej uwadze. Zaoferowałam, że zanurkuję w żółtym plastykowym pojemniku i jej to wyciągnę. Powiedziała, że sama to zrobi, co się jednak nie udało, bo zapobiegliwa sprzątaczka zabrała już wszystkie śmieci. Oj, Helga była mocno poddenerwowana i w takim stanie zupełnie po angielsku ją zostawiłam. Podobno zeskanowała sobie potem kod od innej pacjentki mając nadzieję, że to ta sama seria bo zastrzyki były owinięte wspólną gumką, więc jakaś szansa że nie narobiłam jej kłopotu jest. Trudno. Najwyżej przy pierwszej możliwej okazji da mi wyjęty prosto z lodówki zastrzyk praktycznie z rozbiegu starając się włożyć w to całą nienawiść jaka zdaje się teraz od niej zionąć w stosunku do mnie. Trudno, skończy się fioletem na brzuchu ale chyba mnie takim sprzętem nie pokona? Za mała igła:P

A co do mnie, to czuję się dobrze a nawet za bardzo dobrze (jeżeli taki stan możliwy jest w trakcie szpitalnego pobytu). Nie no, chodzi o to, że lekarz uprzedzał, że po neupogenach mogę mieć stan grypopodobny - jakiś mało przyjemny ból kości, gorączka. A tu nic. Może od czasu do czasu lekki i krótkotrwały ból głowy i to wszystko. Mam nadzieję, że bóle mnie jednak wkrótce dopadną :P a jeżeli nie, to pozostaje mieć nadzieję, że nie każdy je ma. Podobnie jak fakt, że może nie każdy traci na skutek chemii włosy, czego jestem żywym przykładem (no, przynajmniej jak na tę chwilę).

No, dziś po paru dniach posuchy doczekałam się odwiedzin ;). BYła u mnie Emi z Kaz. Było wesoło i miło, choć krótko. Dzięki dziewczynki za "nawiedziny", waszą troskę i tę krótką wspólną modlitwę na koniec.

A w ogóle to z tego miejsca chciałam Wam wszystkim podziękować za dobre słowo, zainteresowanie, telefony,troskę a głównie za modlitwy. To niesamowite jak przecież zupełnie dotąd obcy potraficie się zjednoczyć i kierować do mnie pozytywne myśli i modlitwy za które jestem wdzięczna i obiecuję nie pozostać Wam dłużna. Jesteście niesamowici i jeszcze raz dzięki!

Ostatnio czuję się jakaś dziwnie spokojna i pewna, że te wszystkie zabiegi mające na celu wysiedlić jaszczura wkrótce się powiodą. A ten jego szyjny przydupas do niedawna wielkości pięści już stracił sporo na swej objętości. Trzyma się resztkami sił i nie puszcza. Myśli że jest silniejszy ;) Optymista. Sie dobraliśmy;).

Denerwuje mnie tylko podejście Michała do całego tego tematu. Ja jestem dobrej myśli, robię co mogę by pozytywnie się nakręcić, jestem wdzięczna, że mam to co mam, bo przecież mogło być gorzej patrząc na walkę innych a on załamany mówi, że to przecież nie jest grypa, że jego wcale fakt, że i tak jestem w lepszym położeniu niż inni nie cieszy, bo to nie zmienia faktu, że to nowotwór i takie tam. Dodatkowo muszę się rozliczać z każdego głębiej zaciągniętego oddechu czy z jakiegoś byle kaszlu, który nawet u zdrowego czasami się zdarza. Kochanie, wkrótce ja się będę bała przy Tobie oddychać by czasem nie zabrzmieć przy tym "chorobowo". Czuję się dobrze, jestem w tej komfortowej sytuacji, że nie doświadczam (póki co) żadnego bólu, mogę chodzić, jeść i chcę się tym do cholery cieszyć a Ty powinieneś to robić razem ze mną. Mówisz, że my chorzy nie zrozumiemy Waszego strachu o nas. Mylisz się. Doskonale go rozumiemy. Bo to też jest tak, że mimo uśmiechu na twarzy myślimy przede wszystkim i o Was.  Ja osobiście boję się o Kasię, że bez biologicznej matki to już nie to samo. Bardzo bym chciała widzieć jak będzie dorastać, chciałabym w tym wszystkim uczestniczyć i mieć wpływ na jej wychowanie. Nie zadowala mnie myśl kierowania nią tam, "z góry" i czuwania nad Wami.  My chorzy zdajemy sobie sprawę z Waszej troski i ją doceniamy a jednocześnie boimy się, byście w pewnym momencie nie odpuścili. W końcu macie prawo nie chcieć takiego życia, jakie Wam na tę chwilę fundujemy, zawsze jest wybór. Też piszemy przecież w naszych głowach różne nieoczekiwane scenariusze na zakończenie tego wszystkiego. Mimo różowych okularów pamiętam co nauczyło mnie życie; że nie można go dokładnie zaplanować . My chorzy doskonale zdajemy sobie sprawę, że jak coś jednak pójdzie nie tak, to zostaniecie z tym bólem sami i przyjdzie Wam z tym żyć. My tak po prostu sobie odejdziemy a to Wam przyjdzie stawiać czoło nowej rzeczywistości. Pamiętajcie, że wszystko mija. Każdy na coś kiedyś odejdzie, to nieuniknione. I chyba czas by każdy z nas umiał oswoić śmierć bo ta przyjdzie po każdego bez wyjątku. Ale my jako chorzy (a przynajmniej ja) mamy zamiar walczyć do końca. Dla mnie osobiście to obowiązek i konieczność. A płacz i narzekanie nic nie da a tylko utrudni tę nierówną walkę z chorobą. I tak sobie czasem zapłaczę, jak choćby przy pisaniu powyższych zdań. Ale płacz i chwila słabości dotyczą każdego, nawet i największego twardziela, więc od czasu do czasu śmiało sięgajmy po chusteczkę i się tego nie wstydźmy. A póki co cieszmy się tym, co mamy. Cieszmy się życiem bo mimo wszystko jest przecież piękne! I w dodatku czasami tak krótko trwa.

A muzycznie to tak specjalnie dla Bogi, jej kawałek. Może i Wam się spodoba? Pa!