Z przymrużeniem oka? No, może trochę...

Dzisiaj, po kolejnym rzuconym mimochodem od męża niby zwykłym "kocham Cię" nagle ni z gruchy ni z pietruchy "spociły" mi się oczy i naszło mnie na pytanie - dlaczego zsyła się TAKIE rzeczy ludziom na serio się kochającym?

Ok. Trzymam się w tym momencie wersji "Twórca i jego Wszechświat - sprawiedliwy i troszczący się o swoje "owieczki". Już pomijam całą masę oczywistych niesprawiedliwości, kiedy to cierpią okrutnie naprawdę niewinni, jak dzieci lub gdy zwykłych biednych ludzi dotykają niewyobrażalne i nie takie nieszczęścia. Dzisiaj naszło mnie na tylko jedno malutkie, prościutkie pytanie jak wyżej. Każdego dnia uzmysławiam sobie jak bardzo kocham Michała i wiem, że z wzajemnością. Więc jaki jest sens by doświadczać ten związek takiego rodzaju chorobą? By wzmocnić bardziej? Bardziej się chyba nie da, bo potem to już tylko boli. Boli myślenie o ewentualnym ostatnim uścisku dłoni, boli nie tyle mój  fizyczny ból czy cierpienie ile świadomość zaangażowania się w ten ból i współodczuwania przez Michała. Wydaje się że ileż sensowniej byłoby doświadczyć taką próbą osoby w kryzysie i  dumające nad rozstaniem. Sprawa wydaje się z pozoru banalna. Przychodzi TA próba i jest spora szansa, że związek potrafi zcementować na nowo. Niby też jest spora szansa na szybsze rozstanie, ale wierzę, że w takiej sytuacji wygrywa pierwszy scenariusz. A w naszym wypadku szukam odpowiedzi i nie potrafię jej znaleźć. Każde kolejne niby zwykłe "kocham" wzrusza i potrafi w pewnym momencie gdzieś tam zakłuć, bo jest wypowiadane bardzo świadomie. A może właśnie dlatego nas to dotyka, bo nie zawsze było TAK  świadomie. Bo momentami gdzieś tam się rozmijaliśmy i nie zauważaliśmy? Nie mieliśmy chwilami czasu na spojrzenie sobie w oczy, bo gdzieś tam zaganiani, pochłonięci jakimiś swoimi dziwnymi światami uważaliśmy, że to one w danym momencie są dla nas najważniejsze? Nie mieliśmy czasu na rzucenie sobie w przelocie niby zwykłego "kocham"? I teraz odrabiamy lekcję. Lekcję miłości. Widocznie tak to działa.

Dzisiaj po raz kolejny usłyszałam od koleżanki, że w sumie to patrząc na mnie to ona nie wie czy udaję, czy tak naprawdę nie widać po mnie tej całej choroby. Bo jej się zdawało, że osoba z nowotworem zamyka się w sobie, leży godzinami patrząc się w sufit, nie lubi rozmawiać o chorobie i nie uczestniczy na tyle w pełni w życiu co osoba zdrowa. I że muszę być cholernie twarda.  Leżenie i patrzenie w sufit mam za sobą, użalanie się też. Rozmowy o chorobie już nie sprawiają mi większego problemu, to raczej problem ma osoba która nieudolnie próbuje nawiązać taki temat. Ja otwarcie mówię o wszystkim trochę ku przestrodze, często by zaspokoić ciekawość innych, a bardzo często w odpowiedzi na ich autentyczną troskę. Staram się w pełni uczestniczyć w normalnym życiu a nawet może i ciut bardziej.Tyle, że twarda na pewno nie jestem, bo często w najmniej spodziewanym momencie najzwyczajniej wymiękam. Najczęściej w rozmowie z lekarzem i w scenerii szpitalnej. I miewam chwile, gdy planuję od strony logistycznej swój własny ... pogrzeb (!)  No bo przecież bez wynajęcia autokaru który przywiezie chętną na pożegnanie moją część rodziny w te strony nie da rady! No bo jednak jestem zwolenniczką kremacji zwłok i małych symbolicznych nagrobków. No bo jakbym miała sobie zażyczyć treść na tym małym skromnym nagrobku to byłoby to krótkie "Oj tam oj tam".:). No bo kto pochowa moich rodziców, gdy i na nich przyjdzie pora? No i najważniejsze - czy moje dziecko wychowa się bez mojego udziału na dobrego człowieka? (pewnie na lepszego, ale każdy z nas lubi sobie dopisywać jakieś zasługi :). Taaa. Tego typu pytań jest całe mnóstwo. Na początku pojawiały się dosyć często, teraz przelatują w chwilach kryzysu. Niby głupie, z przymrużeniem oka, ale zdarzają się. Ciekawe, czy zdrowym też się takie "problemy" przytrafiają, bo już tego nie pamiętam. Ale te poniekąd głupie pytania zdradzają taką ludzką ułomność  - martwienie się na zapas. Bo przecież nawet jak to nie będzie mnie już w żadnym stopniu dotyczyć, jak nie do mnie będzie należał wybór nagrobka czy decyzja o wynajęciu autokaru to po cholerę sobie zaprzątać tym głowę? :) Nawet jeżeli to jest nieco z przymrużeniem oka i w sporadycznych chwilach kryzysu? Bo przecież JESTEM, CZUJĘ, ŻYJĘ a z ust mojego lekarza nie padło słowo "bezsilność".  Jest pięknie i tak "żywo". Mimo, że w poniedziałek znalazło się dla mnie miejsce w CO i jadę na kolejne "podtruwanie" :/  Ściskam!

A pisałam już, że kiedyś "mocno i namiętnie słuchałam" Renaty Przemyk? Oto jeden z jej kawałków i to chyba w miarę świeży, bo nigdy przeze mnie "nie zasłychnięty" :) Polecam!