Zdradzieckie wiatry.

Z przykrością stwierdzam, że trzy tygodnie czasu spędzone na 6 piętrze warszawskiego CO mogę uznać za ... zmarnowane.


Zasadniczo dużo ten czas mi dał zwłaszcza jeżeli chodzi o postrzeganie cierpienia innych, współodczuwanie i docenianie tego, co mam.  Za to nie nauczyłam się od kobitek tam leżących jednej zasadniczej rzeczy - mianowicie wiązania chustki :P. To tak jak będąc cztery miesiące w Grecji nie przyłożyłam się zbytnio do poznania greckiego. Nauczyć bym się pewnie w tak "krótko-długim"  czasie  nie dałabym rady, ale mogłam chociaż spróbować. A na tę chwilę umiejętność wiązania chustki byłaby dla mnie wręcz nieoceniona. Znajoma z pracy zawsze mówiła, że lubi jeździć do pracy rowerem, bo wtedy może poczuć ten wiatr we włosach... Cóż, mnie z kolei trochę dobija fakt, że byle wiatr rozwiewa moje włosy po całym globie... Może i do Was też je gdzieś przywieje :) A jeśli znajdziecie coś takiego to grzecznie poproszę o zwrot ;)

A tak serio to sama sobie powtarzam, że to są w końcu tylko włosy ale tracić je po raz kolejny jest jednak przykro. Boję się, że jutro rano nie poznam siebie w lustrze. Już nie pamiętam swojego wyglądu za czasów "normalności". Jedynie oglądanie zdjęć mi w tym pomaga, ale nie jest to najlepszy pomysł bo samopoczucie po takiej retrospekcji się nie poprawia, oj nie... Są chwile, gdy sobie myślę, że szkoda, że akurat teraz, w takim wieku. Że może za jakieś pięć lat byłoby lepiej się w tym wszystkim odnaleźć. Ale tak naprawdę to takie głupie myślenie, bo NIGDY nie będzie  "ten czas" na chorobę. NIGDY człowiek nie będzie na to gotowy i ŻADEN wiek nie będzie do tego najlepszy. Nawet jak patrzę na chorych staruszków to się pytam Boga, dlaczego na starość muszą tak cierpieć zamiast "odpoczywać" po całości dokonań. Więc właściwa odpowiedź to tylko taka, że TO JEST WŁAŚNIE NAJODPOWIEDNIEJSZA CHWILA I NAJWŁAŚCIWSZY CZAS bo w ocenie kogoś kto to zsyła to właśnie teraz można coś zmienić w swoim życiu i zmienić swoje postrzeganie świata. Ale pewnie już to kiedyś pisałam, a że z moją pamięcią krucho, to wybaczcie jeżeli się czasem powtórzę.

A ogólnie to jakaś jestem wymęczona, nie wiem czy aferezami, czy tym szpitalem czy jaszczurem. Szybciej się męczę, czasem trochę mocniej zakręci się w głowie no i wiecznie jest mi zimno. Bo tak poza tym, to ... rewelacja.

Odpuściłam na czas jakiś pracę. Raz, że trochę dezorganizowałam swoimi "wycieczkami" grafik, dwa, że nie mogłam się ostatecznie odnaleźć w tych dwóch różnych światach, trzy - poza pracą i szpitalem nie miałam czasu na wszystko co tak naprawdę powinno mieć dla mnie największe znaczenie - czyli na bliskich i siebie. Zagłuszanie choróbska za wszelką cenę na dłuższą metę nic nie daje, przyznaję. Dziś pogadałam z szefową - ta po raz kolejny poszła na rękę i przyznała mi rację. Co prawda na moje miejsce przyjęła kogoś na zlecenie ale obiecała, że wystarczy jedno moje słowo o chęci powrotu. Miło i jestem jej za to wdzięczna. Co prawda w praktyce może być różnie ale jakoś wierzę tej kobiecie. Jak dotąd mnie nie zawiodła (i nie czyta bloga, a przynajmniej mam taką nadzieję :P ).
Cieszę się na ten luz i wolność.Mam dość narzuconego tempa i zgrywania "cyborga" nie do zajeżdżenia. Potrzebuję czasu by się "poskładać" na nowo i ... by pożyć. Tak na serio. Ściskam czytaczy.

Polecam świetny kawałek MUSE, co prawda jeżeli chodzi o "migawki" to może przebrzmiałe, ale treść i ogólny klimat - uniwersalny i godny wysłuchania:) Oczywiście, tylko podkręcony w miarę głośno ;)

http://www.youtube.com/watch?v=66molzUEkWI