Na linii frontu.

ICE jednak potrafi dokopać. Tym razem cios poniżej kolan a ja uparcie próbowałam się utrzymać na nogach, tak na przekór wszystkiemu.


Poprzedniego wlewu tak nie odczułam, ale to może i dlatego, że bezpośrednio po nim jeszcze długo przyszło mi się "wylegiwać" w szpitalu. Tam - wiadomo, najczęściej spędza się czas w pozycji leżącej... W czwartek miałam jeszcze jakiś "chemiczny wlew" i po nim, tego samego dnia mogłam się "w pełni cieszyć wolnością".
Bardzo chciałam, ale efekt tego był taki jakby ktoś mnie walnął jakimś młotem w głowę, a ja próbowałam iść, stać - słowem robić wszystko by nie polec. Otumanienie przypominało mi trochę dhap. Były i zawroty głowy, uderzenia gorąca, "miękkie kolana", kołatania serca, nudności... Dużo w sumie tego. Po jakiś trzech minutach spędzonych "w pionie" najbezpieczniej było mi zmienić pozycję na siedzącą lub leżącą.

Nienawidzę tych dni. Nie wiem, kiedy i czy w ogóle się skończą, nie wiem, czy panikować i prosić o zawiezienie do szpitala czy przeczekać. Z jednej strony pojawiają się wtedy już najgorsze myśli i chęć by to się jak najszybciej skończyło, a z drugiej jest przecież ta nadzieja w kolorze zielonym... Nadzieja, że się przetrzyma i że będzie jeszcze pięknie i bez bólu i strachu. Że będzie normalnie. Tylko tyle bym chciała. Może AŻ tyle. A najlepiej byłoby to wszystko przespać. Ale jak można ... przespać życie? W szpitalu to jeszcze się udaje, w domu już z ciężkimi wyrzutami sumienia i częstymi przerwami. Muszę pogadać z lekarzem o pulsie, bo od czasów ICE-a przy stosunkowo niskim ciśnieniu on zawsze wynosi ok. 110 - kiedy by nie mierzyć. W sumie dziwne, bo jakoś tego nie odczuwam.
Te pierwsze dni bezpośrednio po chemii to dla mnie jest taką walką - zdrowe jeszcze komórki bronią się i walczą zaciekle z trutką by w końcu ... skapitulować. A może to jest kapitulacja wroga? Okaże się po TK, której termin po raz kolejny za namową lekarza mam przesunąć. Ehś. Z jednej strony wolałabym już teraz wiedzieć na czym stoję, z drugiej może trzeba dać tego faktycznie trochę czasu i trzeci ICE da już jakieś rozeznanie. Oczywiście mogłabym zrobić TK i teraz i po kolejnym wlewie, ale staram się unikać niepotrzebnych naświetlań, których i tak ostatnio mam w nadmiarze.

A w naszym nowym mieszkaniu już się nie burzy, tylko ... tworzy:) Robi się coraz milej, choć na końcowy efekt trzeba będzie jeszcze trochę popracować. Jedyne co mnie teraz w związku z tym mieszkaniem  niepokoi, to to, że aby dostać się do niego (3p) muszę mniej więcej w połowie przysiąść parę minut na schodach (f.ck).
Ale to przejściowe przecież. A teraz przede mną najlepszy okres - z każdym dniem będzie coraz lepiej i lepiej :) Do następnego:/.

W środę  komisja w sprawie dodatku pielęgnacyjnego. Jestem bardzo ciekawa o co będą wypytywać, czy może coś badać i jak dużo będą potrzebowali czasu na podjęcie decyzji o jego przydzieleniu.  Może każą robić fikołki i przewroty oraz recytować wierszyki :P. Jak tak, to mogę nie usłyszeć aplauzu i występ może rozczarować...

Muzycznie może nie jestem w nastroju by skakać ale choć poprzytupuję sobie nogą do rytmu, bo kawałek taki mocno czaderski. Na pewno słyszeliście. Ze specjalną dedykacją dla Michała:) . Fajny klip, fajna muzyka, fajne słowa (na YouTubie znajdziecie i tłumaczenie). Polecam na dobry początek tygodnia. Tylko dobra rada - ciut głośniej!!! Hey!